کد مطلب:36670 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:105
[صفحه 209] اشاره می كند و می فرماید: فاما الانسان اذا ما ابتلیه ربه فاكرمه و نعمه فیقول ربی اكرمن و اما اذا ما ابتلیه فقدر علیه رزقه فیقول ربی اهانن كلا. (فجر، 13 -14) اما انسان چون خدا او را به رنج و غم مبتلا سازد سپس به كرم خود او را نعمتی بخشد در آن حال گوید خدا مرا عزیز داشت و چون او را مبتلا كند و تنگ روزی و فقیر گرداند، گوید خدا مرا خوار گردانید. چنین نیست.
نباید فراموش كنیم كه رزق بیشتر لزوما علامت محبوبیت بیشتر نزد خداوند نیست. رزق بیشتر نتیجه ای و لازمه ای جز مسئولیت بیشتر ندارد. «هر كه بامش بیش برفش بیشتر» بلی اگر این رزقها را با دقت خرج كنند و مسئولیت خود را در قبال آنها به خوبی ادا نمایند، محبوب خواهند بود. لكن اگر كفران نعمت كنند چطور؟ از سوی دیگر گاهی افزایش نعمتها از جنس «استدراج» و یا «املاء» است، یعنی به انسان مهلت می دهند تا بعد محاسبه ی شدیدتری از او به عمل آورند.[1] نه اینكه چون عزیز بوده، برخوردارش كرده اند. قرآن نیز به این اندیشه غلط
صفحه 209.